Chomik chiński jest zbliżony rozmiarami do chomika dżungarskiego, osiąga 9 do 11 cm długości, jest jednak od niego lżejszy (30-40g). Ogólną budową ciała różnią się nieznacznie od pozostałych gatunków. Ich tułów jest dłuższy i bardziej wysmukły. Żyją dłużej od innych chomików, bo przeciętny wiek wynosi 4 lata. Chomiki chińskie należą do grupy tak zwanych długo-ogonowych chomików karłowatych – ich ogon osiąga długość nawet do 3 cm i jest przy tym nieowłosiony. Jest używany podczas wspinania się. Jako jedyne chomiki karłowate posiadają gruczoły po bokach ciała, służące do oznaczania terenu (pozostałe mają na brzuchu). Samce już we wczesnym stadium rozwoju mają dobrze widoczne jądra, dlatego rozróżnienie płci u tego gatunku nie stwarza większych problemów. Jego ciało ma walcowaty kształt. Jego budowa ciała jest dosyć krucha, dlatego należy się z nim bardzo ostrożnie obchodzić. Młode osobniki mają sierść koloru szarego, starsze – brązową. Sierść jest miękka i gęsta. Posiada czarną pręgę biegnącą wzdłuż grzbietu. Futro na brzuchu jest białe. W odróżnieniu od pozostałych gatunków umie ocienić wysokość na której się znajduje (dlatego rzadko zdarza się, aby zeskakiwały z np. biurka).
   Chomiki chińskie występują w południowej części Syberii, Mongolii, Chinach północnych oraz Korei. Osiedlają się często w pobliżu ludzi. Unika takich miejsc jak pustynie, góry oraz wilgotnego podłoża.

ROZMNAŻANIE:
   Ruja u chomików chińskich nie odbywa się wyraźnie. Powtarza się cyklicznie co 4-6 dni. Zaloty trwają dosyć krótko. Ciąża trwa przeciętnie od 20 o 22 dni. Po tym okresie rodzi się do 7 młodych. Młode osiągają dojrzałość płciową po 6 do 8 tygodni. Chomiki karłowate rosną przez całe życie.

ODŻYWIANIE:
   Odżywiają się podobnie jak wszystkie pozostałe gatunki chomików, mają jednak więcej dostępnych gatunków roślin. Żywią się przede wszystkim nasionami, ziołami, trawami, zbożami, owocami i owadami.

Osiąga on wielkość od 20 do 34 cm. Jego bezwłosy ogon jest również dosyć długi (4-6 cm). Samce osiągają wielkość świnki morskiej, samice są nieco mniejsze. Chomik europejski waży od 200 do 670 gramów. Ubarwienie jest różnorodne, najczęściej spotykaną formą jest futro żółto-brązowe na grzbiecie i ciemne, lub prawie czarne na brzuchu. Koniec nosa i łapy są białe, natomiast za uszami i po bokach posiada żółte plamki. Okolice pyska oraz oczu mają zabarwienie czerwonobrązowe. W naturze występuje również odmiana jednolicie czarna, będąca wynikiem mutacji, tzw. forma melanistyczna, a także odmiana bardzo jasna.

ROZMNAŻANIE:
   Na wiosnę, po przebudzeniu samce i samice poszukują partnerów, na krótki okres godów. Tylko w tym okresie osobniki różnych płci tolerują nawzajem swoją obecność. Ciąża u chomika europejskiego trwa około 20 dni, a następnie na świat przychodzą młode (od 4 do 12 w jednym miocie). Po porodzie samiec odchodzi i pozostawia samicy wychowanie młodych. Po 25-30 dniach młode chomiki są już w pełni samodzielne, a po następnych dwóch miesiącach zdolne do rozrodu. Ilość miotów w roku jest w znacznym stopniu zależna od warunków pogodowych i od ilości zgromadzonego pokarmu. Waha się ona od 2 do 4. Poza okresem godowym osobniki przeciwnych płci nie tolerują się i gryzą, dlatego też mieszkają oddzielnie. Czasami dochodzi do kanibalizmu, gdy występuje duży niedobór pokarmu, lub zbytni rozrost populacji. Chomik europejski jest zwierzęciem bardzo bojowym. Walczy zajadle o swoje terytorium, nie tylko ze swoimi krewniakami, ale także z większymi od siebie drapieżnikami, jak koty psy czy lisy. Aby odstraszyc intruza nadyma torby policzkowe (wydaje się przez to większy), staje na dwóch łapach, przybiera groźne pozy, syczy, skacze na wysokość nawet do jednego metra i ostrzegawczo szczeka. Długimi i silnymi siekaczami może także zaatakować przeciwnika. Większości młodych chomików umiera w boju, a te, które przeżyją, dożywają nawet 10 lat.

ODŻYWIANIE:
Chomik europejski żywi się głównie pokarmem roślinnym (liśćmi, korzeniami) – ziarnami, koniczyną, różnymi bulwami i cebulkami, roślinami strączkowymi, ziemniakami, kukurydzą i burakami. Korzysta także z pokarmu zwierzęcego, na przykład owadów w różnych stadiach rozwoju, ślimaków, dżdżownic, żab i jaszczurek, niektórych mniejszych gryzoni. Możliwe jest także, że chomik europejski zje pisklęta ptaków gniazdujących na ziemi.

   Jest to najmniejszy gatunek z chomików karłowatych. Są one nie tylko najmniejsze ale również najbardziej ruchliwe, najzwinniejsze i najszybsze. Są obecnie często trzymane jako zwierzęta domowe. Chomik ten ma zaledwie 6-9 cm długości (na zachodzie są one większe, na wschodzie mniejsze). Waży przeciętnie od 10 do 26 gramów (samce przeciętnie 26, samiczki 24,5 g). Maksymalnie osiąga więc wagę dwutygodniowego chomika syryjskiego. Ma krótką, szeroką głowę z dużymi okrągłymi oczami. Czaszka ma około 23 mm długości. Posiada lekko owłosiony, bardzo krótki, prawie niewidoczny ogonek. Ma on długość przeciętnie od 5 do 10 mm. Pionowo stojące uszy są nieproporcjonalnie duże w porównaniu do całego ciała, osiągają one od 10 do 14 mm. Są one jasne i posiadają ciemne obwódki. Górna zewnętrzna część uszu jest zabarwiona na kolor brązowy lub czarny, a dolna zewnętrzna i wewnętrzna jest biała. Podbicia stóp ma owłosione. Tylnie łapy mają długość 10 do 12 mm, kości łap są więc bardzo krótkie. Nad oczami posiada białe obwódki. Górne wąsy są zazwyczaj białe, dolne czarne. Posiada futro o kolorze zbliżonym do koloru piasku, jasnobrązowe, lub szarobrązowe (w celu ukrycia się na tle otoczenia). W zależności od pory roku, zmienia się odcień futra z czerwonawego w lecie na szary w zimie. Nie posiada pręgi grzbietowej ani bocznych plam. Włosy futra są bardzo miękkie i cienkie. Futro na części grzbietowej ma długość 9 mm. Brzuch ma barwę białą a futro jest grubsze niż na grzbiecie. Pomiędzy brzuchem a grzbietem widać wyraźną granicę koloru. Biegnie ona łukiem przez barki, boki i biodra. Występują w dwóch odmianach ubarwienia, naturalnej oraz odmianie Husky – z białą głową. Żyje przeciętnie do dwóch lat i zazwyczaj rzadko chorują.

ODŻYWIANIE:
   Chomikowi nie wolno podawać dużej ilości słonecznika. Potrzebują do prawidłowego rozwoju białka zwierzęcego i witaminy E. Jedzą trawy, krzaki, ślimaki, pająki. W lecie, gdy mają łatwiejszy dostęp do żywności, jedzą przede wszystkim nasiona piaskowca, groch, nać pietruszki, pszczelnik, wilżynę, turzycę. Oczywiście wszystkie chomiki można karmić karmą dla gryzoni.

ROZMNAŻANIE:
   Jak wszystkie gryzonie rozmnażają się bardzo szybko. Nie ma potrzeby rozdzielać samca i samicy po kopulacji. Ciąża trwa od 19 do 22 dni, po czym rodzi się do siedmiu młodych. W hodowli rozmnażają się do 7 razy w ciągu roku. Młode w 5 lub 6 dniu życia słyszą, w 13 dniu otwierają oczy a po 14 do 24 dniach są już dojrzałe płciowo. Płeć rozróżnia się, tak jak w przypadku innych chomików, na podstawie odstępu pomiędzy odbytem a otworem płciowym. U dorosłych samców widoczna jest także moszna.

   Ciąża u chomików syryjskich trwa przeciętnie 16 dni. Po tym okresie samica rodzi przeciętnie 2 do 5 młodych. Ponieważ chomiki są bardzo płodne, możliwe jest nawet do 8 porodów rocznie, jednakże bardzo one wyniszczają samicę. Po około 38-40 dniach młode są już w pełni dorosłe i gotowe do rozrodu.
   Ruja u samicy chomika syryjskiego powtarza się regularnie co 3–6 dni. Zaloty chomików przypominają walkę. Zwierzęta ścigają się i szamocą, w końcu zaczynają się obwąchiwać i lizać nawzajem, po czym dochodzi do kopulacji. W krótkim czasie dochodzi do następnych zbliżeń, aż do momentu, gdy popęd samicy osłabnie i przegoni ona samca. Jeśli samiec nie ma drogi ucieczki, to samica w obronie przyszłego potomstwa potrafi nawet zabić partnera.

   Ciąża trwa 16–20 dni, a w miocie jest 3–12 młodych, chociaż są mioty liczące nawet 14 osesków. Samica, aby zapobiec skażeniu gniazda, zjada młode, które urodzą się martwe. Młode rodzą się nagie i ślepe. Samica przegryza pępowinę, po czym dokładnie wylizuje i masuje nowo narodzone potomstwo, co pomaga usprawnić krążenie krwi. Matka karmi młode leżąc na nich. Po około 2 tygodniach młodym rośnie pierwsza sierść, a po 4 tygodniach wychodzą z gniazda. Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 60 dni, samice – w wieku 30 dni.

Chomiki dżungarskie żywią się głównie mieszanką ziaren, nasion i orzechów, uzupełniając dietę świeżymi warzywami i owocami oraz mięsem, nabiałem i owadami (np. larwami mącznika młynarka), które są ważnym źródłem białka. Karmione soczystymi pokarmami rzadko piją wodę, jednak powinny mieć do niej stały dostęp. Jeśli samica chomika nie będzie jadła nabiału ani mięsa po urodzeniu młodych, może tak z nadmiaru stresu, jak i niedoboru białka zjeść swoje młode. Mimo że chomiki dżungarskie mogą zjeść wiele rzeczy, nie należy im podawać między innymi owoców cytrusowych, owoców pestkowych, sklepowej sałaty, resztek z obiadu, słodyczy ani czekolady (która zawiera szkodliwą teobrominę), napojów słodzonych lub gazowanych oraz roślin trujących (którymi są niektóre rośliny pokojowe).
   

Najważniejszym pożywieniem są trawy, zioła oraz owady. Dlatego obok ziaren i pokarmu podstawowego hodowcy muszą pamiętać o dostarczeniu im białka zwierzęcego, m.in. żywych lub suszonych owadów – w różnych stadiach rozwojowych. Oczywiście wszystkie chomiki można karmić karmą dla gryzoni.

Phodopus sungorus - Na wolności zamieszkuje stepy i tundry Syberii Zachodniej. W niesprzyjających warunkach może zapaść w sen zimowy (hibernacja) lub sen letni (estywacja). Chomiki dżungarskie można rozpoznać po czarnej prędze na grzbiecie. Chomik dżungarski odkryty został w rejonie Chin, Dżungarii i od tego też pochodzi jego nazwa.

Najpopularniejsze ubarwienia:
- naturalna - szarobrązowa na grzbiecie, brzuch jasnoszary (lub biały)
- szafirowa - podobna do naturalnej, futro jest jaśniejsze.
- perłowy - białe (lub prawie) futro

Tu witamy nowych użytkowników.